Verhalen uit de massagekamer - De Sint komt

Ze is moe. Al heel lang.

De menopauze vraagt om een ander ritme, maar daar kan ze niet aan toegeven gezien de grote omvang van haar job.

Met veel wilskracht houdt ze het vol.

De vakanties en weekends zijn er om bij te slapen, maar dat brengt weinig soelaas.

Ze leest boeken over hoe ze alles beter kan doen en dat brengt interessante inzichten, maar een ding blijft: alle dagen van 8 tot 18u werken is een moordend tempo geworden, nu de hormonen in haar lichaam er een ander huishouden op na houden.

Ze werkt graag. Ze ervaart ook nog steeds hoe ze een missie heeft en hoe deze nog niet klaar is. Maar haar lichaam sputtert tegen.

Ze komt al jaren met enige regelmaat op massage.

Ik zag haar lichaam veranderen van sprankelend naar vermoeid toen die menopauze zich aankondigde.

Ze is intelligent, leeft gezond. Is bewust.

Ze beschikt over een grote dosis intuïtieve kracht. Dat vond ze in het begin maar niks, maar kan deze inmiddels (h)erkennen.

Ze leert op dat gebied veel uit de wijze waarop ik masseer en waarneem.

Het is een mooie wisselwerking in hoe zij de massages fysiek ervaart, wat er innerlijk bij haar plaatsvindt en wat ik intuïtief aanvoel, in beweging breng en laat doorstromen.

Want dat is wat vaak gebeurd, na een massage voelt ze zich, in haar woorden: ‘weer uit 1 stuk en stroomt het’.

Dit keer was het opnieuw een opmerkelijke beleving.

Ik start de massage: leg mijn handen op haar rug, stem af op haar lichaam.

Mijn handen gaan vanzelf naar haar hoofd. Zodra ik langs de linkerkant van haar hoofd komt, schiet er haast een langgerekte tekstballon uit haar hoofd met de woorden: De Sint komt!

Ik neem waar en nieuwe woorden volgen:

‘Blijdschap om het verwachtingsvolle.’

Ik zeg haar:

Deze woorden komen naar boven:

‘Blijdschap om het verwachtingsvolle’

Ik herhaal ze een paar keer.

En zeg erbij dat ‘De Sint komt’ eraan vooraf ging.

Ze ontvangt in stilte.

Ik masseer verder.

Er is een onrust in haar, iets stuiterends ook en haast niet houdbaar.

Maar het moet gevoeld worden.

Het is een kwestie van volhouden.

Intussen blijft dat zinnetje doorkomen:

‘Blijdschap om het verwachtingsvolle’

Dan gaat de onrust, helemaal uitgeleefd, over in een diepe ontspanning, een deugddoende rust.

Heel haar lichaam ontspant, maar blijft in energie in een frisse levendigheid.

De woorden ‘Blijdschap om het verwachtingsvolle’ blijven ook vanuit deze rust klinken.

Beelden komen en gaan.

Haar energie voelt fris.

De rust levensvol.

Een soort van vrolijkheid.

In het nagesprek zegt ze dat het weer een totaal andere massage was.

Dat ze het niet goed weet.

‘Ik wist niet wat ik met die woorden moest.

Ik heb helemaal niets met de Sint. Nooit gehad.’

En dan zegt ze:

‘Ik voel mij weer helemaal aanwezig, en zin om dingen te doen.

Met een goedgemutstheid. ‘

Op haar gezicht die frisse lach.

Ik vertel haar over wat ik waarnam.

Blijdschap om het verwachtingsvolle.

De Sint komt! Er zit een energie in vervat die fris is.

Een kind staat aan het begin van zijn leven en ervaart een grote levendigheid in zijn energie.

De levensenergie die op dat moment sterk voelbaar en aanwezig is.

Het verwachtingsvolle is zo mooi maar verliezen velen gaandeweg hun leven omdat een zeker ‘realisme’ plaats maakt door teleurstelling, het harde werken, ziekte etc. We leren gaandeweg dat we maar beter geen verwachtingen hebben.

Maar het verwachtingsvolle is een schitterend en noodzakelijk element in mens zijn.

Het brengt ons in beweging.

Het is belangrijk om die energie weer toe te laten.

De Sint komt. Voor een kind is het ernstig. Very serious.

Tegelijk zit het vol schoonheid, een uitkijken naar.

Het kind is daarbij heel autonoom in zijn bepalen wat hij mooi vindt, of waardevol.

Misschien zeggen mensen wel dat je de Sint leuk moet vinden, maar niemand zegt je hoe schoon jij de chocoladefiguren in het schemerdonker bij het ochtendgloren vindt. De contouren ervan toen je de trap afdaalde naar de eetkamer.

Niemand bepaalde hoe mooi jij dit of dat vond.

Dat zijn waarnemingen en kleuren die jij zelf autonoom aan jezelf toeliet.

Daar is geen speld tussen te krijgen. Daar bestaat ook geen twijfel.

Dat autonome waarnemen is van een frisheid, een speelsheid en vooral grote levendigheid.

Het zet je aan om dingen te doen, niet door een van buitenaf opgelegd iets, maar vanuit een intrinsieke gedrevenheid. Het is de sprankel. Het is het leven zelf.

Mijn cliënte begreep het volkomen.

Ze zei: ‘Ik kijk tegenwoordig zo op tegen dingen die er voor mij echt toe doen. Zoals een wandeling met een heel goeie vriendin. Ik wil het wel zegt ze, maar de vermoeidheid laat ik overheersen. Ik laat niet meer toe uit te kijken naar. En zo kom ik in een vicieuze cirkel terecht. Want als ik die energie niet toelaat, krijgt het matte steeds meer het overwicht.

Maar nu voel ik het weer. Ik weet weer hoe het is om verwachtingsvol in blijheid dingen aan te gaan.’ Ze dankte mij.

En ging vol levensenergie naar buiten.