Uitgerekend deze tijd waarin het lastig en confronterend is, dringen de existentiële vragen zich op. Een cliënt tijdens een zoomsessie kwam tot deze vaststelling. Wie ben je als je niet je job kan uitoefenen? Wie ben je als je zekerheden wegvallen? Wie ben je als je 90% van je tijd alleen leeft? Eigen gedrag dat je al dwars zat, komt helemaal bovendrijven. Bijvoorbeeld: Ongeduldigheid kan je niet anders dan in deze tijd om te buigen naar geduld oefenen. Anders word je gek of lig je de hele tijd in de clinch met jezelf.
Ik wens vurig dat deze tijd je mag aanzetten tot diepe zelfreflectie. Hoop, licht en liefde is zo nodig in de wereld. En dat begint bij het onder ogen zien van je eigen mogelijkheden en je eigen beperkingen. Liefde dragen we allemaal in ons, maar we hebben jaren nodig, een half leven zelfs, om te begrijpen wat dan werkelijke liefde is. Zelfreflectie legt dat bloot. Het geeft je de kracht om je eigen misvattingen en omfloersingen te doorzien. En het gedrag dat je daaruit ontwikkelde. Uit dit doorzien groeit de voeling met jouw wezenlijkheid. Het ware. Dat is jouw licht, jouw hoop, jouw liefde. En dat vertaalt zich in de oneindigheid van ieders hart. Als jij de moeite neemt om deze evolutie door te gaan, breng jij licht, hoop en liefde. Laat het stralen. Dus hou niet op je mogelijkheden en beperkingen te verkennen. Maak van deze tijd een vruchtbare tijd.
