De Vijg als metafoor: over groeien, bloeien en jezelf toelaten.

Of ik vijgen wilde?

Wat een bijzonder aanbod. Zo voelde het voor mij.

Vijgen, een vrucht die mij meeneemt naar oude, oosterse verhalen, naar de 13^e eeuwse dichter Rumi, naar zonnige oorden met zeeën en tsjirpende krekels, naar overvloed en weelde.

En toen kreeg ik ze: een grote schoendoos vol vijgen. De eenvoud van het gebaar raakte me diep.

De eenvoud ook van een zichtbaar geleefde kartonnen doos, die zoveel rijkdom draagt.

Het toont iets van het mens-zijn.

Hoe je gepokt en gemazeld, stormen doorstaand, littekens oplopend, soms uitrustend om dan weer nieuwe uitdagingen te doorgronden, rijkdom vergaart.

Rijk worden door vrucht te ontwikkelen. Net als de vijg, die ooit een klein zaadje was. Een zaadje dat ontwaakte tot een vijgenboom, groeide, bloesems ontwikkelde die transformeerden in kleine, prille vruchtjes. Uiteindelijk uitgroeiden tot zachte, zoete, volwassen vijgen. Een delicate vrucht, zacht, rijkelijk en met een duidelijke buitengrens.

Tijdens de levensworstelingen op je weg, zie je de einder niet meer. Je weet niet precies waar je weg naartoe leidt. Ook al denk je het zelf te bepalen, er is altijd iets dat stuurt. Het leven ontstaat. Je kiest, je gaat, je staat stil. Je lijdt soms onder de beslissingen van anderen of over het bepalende van wat er onvoorzien op je weg komt, en toch, het is door door te maken dat je oogst.

Hoe ga je om met jezelf? Waar gaat het delicate bij jezelf over? Kan je het toelaten? Durf je ernaar te luisteren? Die fluistering die tegelijk oorverdovend kan zijn. Kan je begrijpen dat het delicate jou net smaak en kleur geeft? Dat daar je wezenlijkheid vrucht draagt?

Durf je het op te pakken, en te openen?

Wist je dat een vijg hele kleine groene bloemen heeft? Je ziet de bloemen eigenlijk niet omdat ze in de fluwelig behaarde groene bloembodem zitten. De bloembodem groeit uit tot de vrucht, de bloempjes staan dan binnenin de holte van de vrucht. Daarom is de vrucht zelf eigenlijk de bloem! De piepkleine bloemen zie je pas als je de vrucht opensnijdt.

Ook al denk je dat je te beschadigd bent om open te bloeien, weet dat onder de kwetsuren en het gevoel van beschadiging nog steeds vrucht groeit. Soms zijn er jaren dat je je vooral terugtrekt, dat het steeds maar over rijpen lijkt te gaan tot je op een dag klaar bent voor een nieuwe fase van openbloeien, vrucht dragen, vrucht zijn.

Er is een verhaal waarin staat: 7x7 jaren achter een muur zitten vooraleer je klaar bent om je voluit te tonen aan de wereld.

Groeien als mens, het is een fascinerend proces. Pittig en ook vruchtbaar, tenminste als je ernaar kijken wil.

En jij?

Herken je dit proces van groeien, rijpen en openbloeien in jezelf? Voel je de oproep om dieper in contact te komen met je eigen delicate kanten, je verborgen bloemen? Misschien ben je op een punt beland waar je je afvraagt: "Hoe kan ik mijn eigen vrucht dragen? Hoe kan ik leren luisteren naar wat er in mij groeit?"

Dat is precies waar mijn begeleidingstrajecten en sessies om draaien. Samen verkennen we wat jouw unieke weg is. We kijken naar waar je nu staat, welke stormen je hebt doorstaan, en hoe je daaruit nieuwe rijkdom kunt oogsten. Met een lichaams- en ervaringsgerichte aanpak help ik je om je eigen wezenlijkheid te ontdekken en te omarmen.

Ben je klaar om je eigen vrucht te dragen?

Je kan rechtstreeks een intakegesprek boeken op mijn website of stuur me een berichtje. Samen kijken we hoe ik je kan ondersteunen in jouw groeiproces. Of het nu gaat om een losse sessie of een van mijn trajecten, ik sta klaar om met je mee te lopen.

Want net als de vijg ben jij meer dan wat je op het eerste gezicht ziet. Je draagt je eigen bloemen, je eigen vrucht, je eigen verhaal in je. En dat verdient het om gezien, gehoord en geleefd te worden.

Je bent niet te beschadigd om te bloeien. Je bent aan het rijpen.

PS: Een interessante reflectievraag voor jou:

Wat is voor jou de grootste uitdaging in het toelaten van je delicate kant?

Credits foto: Monica Soetewey