top of page
Zoeken
Liesbeth Verbooomen

De Rode Duivels, een missie?


Om 19u15 open ik mijn voordeur en zet de fiets in de gang. Ik neem vlug een boodschappentas en check nog even de openingsuren van een plaatselijke supermarkt. Google geeft vetgedrukte letters open 20u. Ik vind het vreemd dat er niet de gewoonlijke uitdrukking staat: ‘gaat sluiten’. Ik rep me naar mijn auto en rij over een bijna lege stadsring naar de supermarkt. De parking oogt erg grijs zonder de kleur van auto’s. Plaatsen zat nabij de ingang. Ik passeer een koppel waarvan ik de vrouw ken. Hij gaat supporteren. Zij niet. ‘Oh nee, ik niet. Ik kijk geen voetbal.’ Ze zegt het met enig aplomb. Fijn, nog iemand die een uitzondering vormt. Haar man zegt: ‘Het is stilletjes daarbinnen’. En ja, de supermarkt voelt anders, zoals ze alleen kan zijn op WK-avonden met België in een soort van poleposition. Ik plaats mijn boodschappen in de wagen en het winkelkarretje netjes in de rij. Ik ben nog iets vergeten. Achteloos loop ik opnieuw de lege winkel binnen. Met twee rolletjes wattenschijfjes onder de arm meld ik me even later voorzichtig aan bij de kassa. Er staat een kar vol boodschappen. Zal ik wachten of kan ik toch voor? Geen eigenaar van de kar te bespeuren. De kassierster wenkt me en merkt laconiek en enigszins grappig op (al is dat niet haar bedoeling maar ze heeft voor mij iets aanstekelijks): ‘Zie dat nu, die laat haar handtas gewoon op haar kar staan. Als ze gestolen wordt dan zal het zijn van dat het niet aan haar ligt.’ En ik moet toegeven dat de handtas ostentatief staat te pronken op het kinderzitje van het winkelkarretje. De eigenares van de handtas moet gedacht hebben dat een WK avond met België in de hoofdrol een uitgelezen moment is om vrij te bewegen in ons kleine landje. Vanavond geen aandacht van gauwdieven voor een sierlijk handtasje op een verlaten karretje in een lege supermarkt. Ik begeef me naar het andere deel van de winkel. In Tienen kan dit. Een supermarkt die verdeeld is over twee gebouwen. Het voelt vandaag een beetje Belgisch aan. Ik betreed alweer een zo goed als klantenloos gebouw en een wat oudere kassier, worstelend met een kartonnen doos, kijkt me aan en zegt: ‘Jij gaat ook geen voetbal kijken’. Ik antwoord: ‘Ha, jij ook niet?’ Neen, hij ook niet. Ik ben enigszins verbaasd. Op weg naar huis rij ik in stilte. In gestoldheid. In vacuum getrokken straten. Het leven weg, naar elders verkast, naar kernen gebalde energie verdeeld over de markt, het oude college en enkele huiskamers met grote en kleine schermen, drank en tricolore geklede en beschilderde mensen. Ik eet een halve doos pecannoten. De saaiheid van de lege straten. Alleen op zulke avonden zijn lege straten saai. Ik moet denken aan de zondagavonden bij mijn grootouders die we allen samen voor tv doorbrachten. Thuis was er geen televisietoestel en dus was het een traktatie, elk bezoek opnieuw. Maar op zondagavond was er Sportweekend. Als klein meisje kon ik maar niet bevatten dat na de glitter en glans van de immer gelukkige omroepster er een programma als Sportweekend de buis kon innemen. Een tergende saaiheid kroop doorheen de uren. Het leek eindeloos te duren. Mijn grootvader vatte post in de zetel met zijn ene been over het andere en liet de as van zijn dampende dunne sigaartje vakkundig in de staande asbak vallen. Om het as te verwijderen moest hij een top induwen waarbij dat ding een typisch geluid maakte. Het waren zijn uren.

Sam de kat ontvangt me met blijdschap. Hij staat met grote ogen vol verwachting bij de livingdeur. Tijdens het uitpakken van de boodschappen denk ik aan een cliënte vannamiddag in de massagekamer. Terwijl ze onder mijn handen gekneed werd, vertelde ze met passie en inzicht over onze Rode Duivels. ‘Dit Belgische elftal kent geen ego’s. Ze spelen voor het team. Alle commentaren worden telkens weer teruggebracht naar het team.’ Ze maakt het concreet met een voorbeeld. ‘Als een spits er niet in geslaagd is te scoren maar hij wel een goede pas heeft gegeven waardoor de andere teammaat toch alsnog een doelpunt maakt, is dat een gedeelde positieve ervaring.’ Ik merk op dat, naar wat ik kan opmaken uit foto’s, de coach Roberto Martinez mij een verstandige rustige mens lijkt. Dat beaamt ze. Ze legt uit dat hij interessante keuzes maakt. Ze is coach in een organisatie en bekijkt het vanuit die invalshoek. Ze zegt dat Martinez Kevin De Bruyne betrekt bij het bepalen van de spelersopstelling. De Bruyne heeft het vertrouwen van de ploeg en als hij mee de opstelling bepaalt, heeft hij meteen ook de ploeg mee. Martinez durft ook spelers op een andere plek te zetten dan wat ze gewend zijn. Zo haalt hij reus Fellaini weg uit zijn gekende positie en plaatst hem tegenover een kleine tegenstander. ‘Is dit niet het eenvoudige oude strategische denken?’ opper ik. ‘Ja’, antwoordt ze, ‘ik denk niet dat hij managementboeken leest maar gewoon zijn gezond verstand gebruikt.’ ‘Het doet me denken aan sprookjes’ zeg ik, ‘waarin de zogezegde zwakke broer op weg gaat om een grote draak of een andere immense donkere kracht te verslaan en met slimme, handige ingrepen overwint’. Dan zegt ze: ‘Die voetballers spelen niet gewoon, dit keer hebben ze een missie’. Nu heeft ze mij vast. ‘Een missie? Gaat het om winnen of iets dat daar nog onder zit? Iets extra?’ Ze aarzelt. Ze antwoordt: ‘Tja, de missie is winnen.’ Mooi hoe ze het vertelt. Ze spelen niet gewoon, winnen is een missie geworden waarvoor ze hun ego opzij zetten en als een team optreden.’ In mijn hoofd zag ik de missie winnen gekoppeld aan een nobel doel zoals hun riante lonen inzetten voor armoedebestrijding, betaalbare groene energie voor iedereen mee helpen realiseren… Mm, ik bespeur enige teleurstelling bij mezelf. Mijn hersens zoeken naar goede argumenten want misschien is er wel een goede reden om toch te kijken vanavond: Misschien is het opzij zetten van het ego en vol kiezen voor het team op zich al een geweldig voorbeeld voor de wereld. Positieve waarden gekoppeld aan brood en spelen. Van pure emotie naar een uitgebalanceerd voorbeeld van persoonlijke groei, en dienstbaarheid aan het grotere geheel. Ik open mijn laptop en zoek een livestream. Ik kijk vijf minuten en voel me al moe worden. Het is meteen pauze. De stand 0-0. Ik klik een blank Word-document open en ga schrijven. De buren links van mij vertalen ongewild de voortgang van de wedstrijd. Boosheid. Eentje lijkt te huilen. Verder alles stil. Geen toeters in de verte. Geen vreugdekreten. Ik denk dat België het WK gaat verlaten. Met opgeheven hoofd, dat wel. www.mensincontact.com

Ervaringsgerichte begeleiding voor leidinggevenden, individuen en koppels


56 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Naar nieuwe levensfase

Hij staat voor zijn pensioen. Dat brengt hem onrust. Hij heeft zijn hele loopbaan toegewijd gewerkt. Trouw geweest aan zijn werkgever....

bottom of page