De dood scherpt het leven in haar volle glorie

In enkele maanden tijd hebben we twee ooms begraven.

De afscheidsvieringen met koffietafel waren warme, ontroerende bijeenkomsten waar de betekenis van samenzijn sterk voelbaar was. De levens van de ooms zichtbaarder werden.

Het overlijden van mensen vandaag doet mij meer dan ooit stilstaan bij en genieten van de aardse handelingen. De geluiden van de auto’s in de ontwakende straat nog in het schemerdonker, de stemmen van schoolgaande kinderen, het zetten van een kop thee, zelfs van vermoeide klussen als stofzuigen en dweilen; al deze aardse dingen, ze worden steeds schoner. Het eenvoudig kunnen openen van een deur, de trap op lopen, een raam wassen, bloemen planten, naar de winkel gaan, een fietsband oppompen, een gordijnraille verwijderen, gaatjes dichtplamuren, … Het geluk er nog deel van te mogen uitmaken, nog hier te mogen zijn, te mogen leven. Ik heb hoe langer hoe meer dit leven lief.

Als kind konden het vergankelijke en de dood me angstig maken. Het is ook wel wat he. Als piepvers wezen op aarde belanden en opgroeien te midden van gebeurtenissen en sferen die je niet helemaal begrijpt maar wel ervaart. Je hebt al snel door dat je deze aardbol ooit zult verlaten en dat sterven onontkoombaar is. Dat ook jij op een dag dood zal gaan. Het maakt angstig, doet je piekeren en omdat je nog zo jong bent, voel je nog meer de angst in een energievorm. Ik herinner me nog goed hoe we ’s avonds thuis aan de tafel konden zitten en een soort angst mij bekroop, alsof het rondom of achter mij was. De ruimte voelde een soort van koud en akelig ondanks het een gezellig huis was. Het was soms zo erg dat ik niet alleen naar het toilet durfde te gaan. Kinderen zien spoken en monsters, willen dat je onder hun bed kijkt voor het slapengaan.

Hoe dichter bij het levensbegin hoe krachtiger de dood voelbaar, en hoe verder van het begin, hoe krachtiger het leven voelbaar.

Mijn moeder stierf in 2001 in augustus en een oom in december van datzelfde jaar.

Mijn moeder wilde gaan en mijn oom vocht om te mogen blijven.

Twee uitersten. En toch, toen we na de begrafenis van mijn oom bij zijn gezin thuis waren met een hele bende familieleden, overkwam me het gevoel dat mijn moeder en oom ergens waren waar het beter of misschien juister was. Wij zaten met ons verdriet, met ons aardse bestaan dat me toen zo klein leek ten opzichte van waar zij waren. Al had ik geen idee waar dan. Ze voelden zoveel weg dat het leek alsof zij gelijk hadden.

Toen mijn vader stierf in 2012 na een niet aflatende ingesteldheid niet op te geven ondanks zijn kanker, kwam er voor mij zachtheid in de dood. Ofschoon hij niet echt met ons praatte over zijn nakende heengaan, en hij iemand was die stokoud had moeten worden, was er toch meer iets van aanvaarding. Bij het een laatste groet brengen aan zijn lichaam, was er zachtheid en schoonheid in zijn gezicht. Tijdens zijn afscheidsviering was zijn levenskracht alom tegenwoordig. De priester die mijn vader persoonlijk kende, noemde hem een man van adel. Hij wqs geboren en getogen in zijn dorp en hij werd door zijn dorpsgenoten met liefde en mooie herinneringen ter aarde gedragen.

Sinds het overlijden van mijn ouders lijken we nog samen te evolueren en verder te groeien.

Dat gebeurt in mij. In het reine komen met hen, de hoofdstukken die we samen geleefd hebben en daardoor ook meer met mezelf. Het is een innerlijk proces dat je soms aanschouwt in je geestesoog. Het is een loslaten door de jaren heen en net daardoor zo dichtbij en vrij.

We gaan over, zeggen ze wel eens als het over sterven gaat. En zo lijkt het steeds meer te zijn. We gaan over naar een andere bestemming. Een bestemming van oneindigheid, van eeuwigheid? Voor mij voelt het voldoende dat we overgaan.  

Miljarden mensen gingen ons voor.

Dus wij hier zullen het ook allemaal kunnen.

Intussen neemt de liefde voor dit leven toe.

Neemt dankbaarheid steeds meer ruimte in.

Stroomt warmte vanuit mijn hart naar mijn geliefden.

En leef ik elke dag meer afstemming in de sessies met mijn cliênten.

Vertrouwen.

Mijn jongste zus en ik maakten een paar dagen geleden het graf van mijn ouders schoon. We plantten chrysanten. In roestbruin en zacht herfstgeel.

We hadden op dat mooie kerkhof in Bierbeek een paar fijne ontmoetingen. Met iemand die we kenden en ook met twee vrouwen uit Lier die vroegen of we een schepje en nadien ook de fles water konden lenen die ik vasthield. De fles van het kerkhof waarmee je de planten op de graven kan begieten.

Mijn zus merkte op: ‘Op een kerkhof gaat het zoveel gamakkelijker om te praten.’ En zo is dat.

In de nabijheid van de diepgaande dood, voelen mensen zich vrij. De essentie van de menselijke warme nabijheid, als antwoord op het onvermijdelijke afscheid dat ons allen te beurt zal vallen. Misschien raar om te zeggen, maar het brengt vreugde. De harten openen. Liefde stroomt.

De dood scherpt het leven in haar volle glorie.

Laten we bij elk overgaan, het leven nog meer tot ons komen.

Een mooier eerbetoon kan je de overledene niet geven.

Geniet van elk ochtendgloren. En van de liefde die in je leeft.

Vergeef jezelf, kijk naar de ander met begrip en mededogen.

Reik uit en ontvang.

De wereld vaart wel bij jouw levendigheid.

Worstel je met vragen over het leven en de dood, voel je de nood om het erover te hebben, af te stemmen op het diepe vertrouwen in jezelf, de diepe levenskracht, je bent van harte welkom bij Mens In Contact.

Ik ben je graag nabij.