Moeders in de hemel

Moeders in de hemel 60 werd ze. Ik ben er zelf, kersverse vijftiger, 10 jaar van verwijderd. En dat plaatst haar afscheid van de wereld, voor mij in een nieuwe beleving. In augustus zal het 16 jaar geleden zijn dat ze de daad definitief bij het woord voegde en een einde maakte aan haar leven hier op aarde. Ze beroofde zichzelf van al haar en hét lijden. Wat al zo lang leefde in haar werd werkelijkheid. Een realiteit die toen met een schok mijn lijf binnenkwam. Een vrouw, mijn moeder, had een levenslange strijd gevoerd om zichzelf aan de wereld te kunnen tonen. Om betekenis te kunnen geven aan zichzelf. Vol berouw en met een groot schaamtegevoel stond ze na elke crisis uitgebreid te koken tussen dampende kookpotten en een aanrecht vol verse groenten. Geen woord werd er gerept over wat er gebeurde bij haar en hoe wij, haar vijf kinderen, ons hiertoe dienden te verhouden. De angst in haar was ook onze angst. We groeiden op met haar immense worsteling. Ook met haar verlangen om vol te leven en deelachtig te zijn aan het maatschappelijke leven. Een getalenteerde vrouw die in haar grote gevoeligheid zich geconfronteerd zag met haar gitzwarte schaduwzijde. Een duisternis waar ze geen weg in vond en hopeloos in verdwaalde. Haar hart was warm en gezelligheid ademde door haar poriën naar buiten. Ze was verliefd op het leven en hield van haar kinderen. Ze wilde zo graag het goed doen, altijd opnieuw. Maar iets in haar dreef haar tot afgronden waarin ze eindeloos leek te vallen. Geen bodem die haar val stopte. Dan verdween ze in een waan waarin ze onherkenbaar werd. Een kant van onze moeder die we maar al te goed kenden maar die daarin toch een vreemde voor ons bleef. Het schiep afstand. Dan verloren we voor haar onze glans en verwerden we tot een bron van overbelasting. Even niet welkom en alleen in ons kindzijn en opgroeien. Het verwondde ons maar misschien nog meer haar. Het brak in haar, telkens opnieuw. Zij wist als moeder, als volwassene, hoe ze haar verantwoordelijkheid als zand door haar vingers liet glippen. Hoeveel keer kan je breken? Hoeveel scherven heb je om in uit elkaar te vallen? Hoeveel keer kan je jezelf lijmen en weer opbouwen? Ze brak, ze was gebroken, verwond en gewond èn kon ook verrijzen. Verbluffende acts waren dat. Van een hoop ellende naar een stralende schoonheid die daar plots toch in de zaal bleek te zitten als wij een opvoering met de jeugdbeweging hadden of ineens mooi stond te wezen toen mijn zus trouwde. Evenzo dook ze vaak niet op en liet ze verstek gaan. Op 3 mei jl., 2 dagen na mijn verjaardag, vernam ik het overlijden van een vroegere schoolvriendin. Ik wist meteen dat het om zelfdoding ging. Ondanks het feit dat we enkel nog ogenschijnlijk geconnecteerd waren als facebookvrienden, ging dit nieuws me door merg en been. Een vrouw, getalenteerd, zonnig, levenslustig én tegelijk zwaar beproefd door het leven. Moeder van een jonge kerel van 22. Ze had het opgegeven, gekozen voor afstand van het lijden en de pijn. Het raakte mij zo diep. Ik miste haar meteen ontzettend. Ik zag mij geconfronteerd met het lamme van een virtuele relatie. Kan ik het wel maken dan om naar de begrafenis te gaan? Klopt het dat ik nu wel tijd maak voor haar, nu ze dood is? Iets in mij besloot om naar haar afscheidsviering te gaan. Na afloop verzamelden wij, de vroegere vriendinnen en klasgenoten, spontaan voor de kerk. Vaak elkaar 30 jaar niet meer gezien. Het was een vreemd, warm en ontroerend gebeuren. Allen met het niet te verdragen gevoel dat we er nu allemaal waren voor haar. Toen we weer uit elkaar gingen zei één van hen: ‘Mensen, als je het niet meer ziet zitten, aub contacteer je vroegere klasgenoten!’ Krachtige en warme woorden vond ik het. En zo is het. Hoe slecht, eenzaam, verzonken en bijna dood je je ook voelt, neem contact op met iemand. Zoek tot je een luisterend oor vindt, iemand die je omarmt, of gewoon bij je is. Door de telefoon, in een chat, een mail kan voldoende zijn. Maak contact, hoe waardeloos je je ook voelt, hoe verloren en klein ook. Doe dit telkens opnieuw. Ook al ben je radeloos, volgens jou niet toonbaar, beschonken, beneveld, half verdoofd, grijp de telefoon, open een chatbox, ga naar iemand toe, bel aan, ga de straat op. Vertrouw op de kracht in je, ook al geloof je er niet in, vertrouw op de kracht van het leven, ook al lijkt de afgrond eindeloos. Er is meer in je dan je kan vermoeden. Er zijn mensen die je liefhebben en je essentie zien. Je hebt het recht om gezien te worden. En je hebt het recht en alle redenen om je te tonen! En vergeet niet: geen schaduw, ook geen zon. Leven in lijn met jezelf is geen makkie. Het vraagt telkens opnieuw om af te stemmen op dat wat bij jou hoort. Kleine stapjes brengen je daar naartoe. Die kleine stapjes, hoe petieterig ze ook lijken, zijn van grote waarde! Laat jezelf toe hierin elke dag te oefenen. Elke dag een oefening, een stapje in de realisatie van jezelf.