Het vuurtje

De grote kruin van de machtige Es kleurt zwart in de strakke avondlucht. Enkele kaarsjes verlichten het terras. De tuin is stil. Enkel het geluid van auto’s in de verte is hoorbaar. De twee huiskatten flaneren rond de tafel. Heerlijk om zo bij mezelf te zijn in dit avondlijke moment. De week was vol en lichtelijk bewogen. Met een breed scala aan liefdevolle ontmoetingen warm, open, verwelkomend. En ook met een, zij het iets minder breed scala, aan confrontatie met een ex-geliefde. Dinsdagavond was er in Gent de infoavond van het Persoonlijk Jaar. Het waren bijzondere uren. Na afloop nog met twee mensen iets wezen drinken. Op een bank vervaardigd uit chauffages, verwarmd!, toostten we op iets goeds dat zich verder in de wereld zal verspreiden. Er was een picknick met twee vriendinnen. Onze vriendschap nam een aanvang in onze prille kinderjaren in Bierbeek. Met tussenpozen die soms lang waren, soms kort, met een toename aan intensiteit nu we in een leeftijd gekomen zijn dat we elkaar meer vinden dan ooit: het ritme van vriendschap met een fond die nooit stuk kan. We klonken op ons, halvelings gezeten in de openstaande koffer van de ene wagen terwijl een man van de wegenhulp de sleutel via de achterbank uit de koffer van mijn wagen trachtte te halen. Wat lukte! De rest van de picknick verorberden we in het prachtige park van Tervuren. In mijn massagekamer in Tienen gebeurden er wonderlijke dingen. Een dame met vergevorderde artrose en veel pijn vertelde dat haar huisdokter (ze had toen twee behandelingen gehad bij mij) opmerkte dat ze zo recht liep. Ze straalde. En ik straalde mee om haar. Door en door gelukkig voel ik mij dan omdat ik iemands pijn heb kunnen verlichten. Ze was naar de aquagym geweest en had langer kunnen doorgaan met de oefeningen dan gewoonlijk. Dan gloeit er een vuurtje in mij. Een andere dame was verlost van stekende en priemende pijn in haar dijen. En bovendien was er een hardnekkige spanning in haar bovenste thoracale wervels vrij gekomen. Verwonderd keek ze mij aan vanover het bureautje. Vuurtje in mij. Woensdag vertrok mijn jongste zoon Ischa voor het eerst naar zijn kot in Kortrijk. Met de trein. Het tweede kind dat alleen gaat wonen. Nog niet fulltime. Maar het betekent toch afscheid nemen van een periode en een nieuwe fase verwelkomen. Vorig weekend trokken Ischa, zijn papa en ik naar Ikea in Lille. Onze zoon kocht er van alles en nog wat voor zijn nieuwe plek. Hij genoot zichtbaar. Na afloop nog samen gegeten in het centrum van Kortrijk. Toen zijn papa ons later thuis bracht riep ik naar hem: ‘Bedankt, het was leuk!’ Ik verwachtte niet meteen iets terug. Plots hoor ik de stem van mijn ex-man uit de auto komen: ‘Dank je voor de mooie dag’. Daarop buigt Ischa zich door de opening van de passagiersdeur naar zijn vader en zegt: ’Jij ook bedankt voor de mooie dag.’ Dan gloeit mijn hart, warm. Gisteren ontmoette ik een vriendin. Haar zoon had een zwaar ongeval. Ze is ontredderd en peddelt zich met verdriet, hoop en wanhoop door de dagen. Samen met haar twee kinderen en haar ex-man. Ze vertelt en we zitten allebei met de tranen in de ogen. Ze blijft een en al vrouwelijkheid in haar zorg. Ze blijft in contact. We eten wat kleins, we praten, we verwarmen elkaar door de woorden, de attente gebaren, de nabijheid. Ze zegt: ‘Ik dacht dat ik wist wat lijden was (ze heeft al behoorlijk veel leed doorgemaakt), maar dat was niet lijden. Dit is lijden’ De rauwe werkelijkheid. Bij het afscheid aan het water van de Leuvense Vaart, geven we elkaar een stevige knuffel. Ze zegt: ‘Dit is MIJN pijn. Ik heb veel geluk dat er zoveel warme mensen zijn die mij oprecht steunen. Maar ik moet het alleen doen. Dat kan niemand anders in mijn plaats doen. Dat is een stuk eenzaamheid.’ Ik zeg dat ze het goed doet. Ik pols of ze graag af en toe wil wandelen. De natuur in. Dat wil ze. Morgenvroeg trekken we naar het bos. Tussen al die vriendschap en attentie door vliegen mails over en weer. Twee ex-geliefden, hij en ik, die verstrikt geraken in iets onaangenaams na een onverwachts weerzien dat slechts een uur gesprek innam. Het is goed dat het weerzien er was. Een goeie vriend vindt van niet. Hij zei dat onze band zo intens geweest is dat er een langere periode over moet gaan. Meerdere jaren. Mij lijkt het goed. Het zet de zaken op scherp. Legt de knelpunten nog eens extra bloot. Maakt helder wat niet kan zijn. Het gaat niet pijnloos. En dat is moeilijk. Ieder heeft zijn waarheid. Ik wil de mijne niet verloochenen. Gelukkig is er de stilte. Het hart dat wijs is (terwijl de geest een loopje neemt). De natuur die mij deugd doet tijdens een fietstocht in de late namiddag. En mijn goeie vriend Stef. We toostten gisterenavond op ik weet niet meer wat. Vast iets heel goeds. Ik kon er gewoon zijn met mijn twijfel en verdriet. En ik heb genoten van onze verhalen. Bijzonder is dat toch hoe vriendschap en warmte zich kunnen verweven in het leven van alledag. Nabijheid van mensen die het anderen mogelijk maakt hun strijd te voeren en hun pijn te verwerken. Vriendschap en attentie helpen je om opnieuw in contact te komen met jezelf, met het vuurtje in je.