Ze verzucht dat ze de mensen rondom haar liefheeft en niet missen wil. Tegelijk ervaart ze haar omgeving als futiel.
Ik begrijp haar. Ik bespeur in haar een missie die raakt aan iets groot.
Een missie die verhaalt van een archetypische intensiteit én zinvolheid om deze opgave te kunnen realiseren. Ze lijkt er een herinnering aan te hebben. Alsof een boodschapper in haar zich gewetensvol en geduldig kwijt van zijn taak om de beelden en gevoelens die de missie omschrijven, prenataal warm te houden. Een achterwaartse herinnering, een soort van baarmoederlijke toekomstvoorspelling.
Het staat voor haar in schril contrast met de alledaagse deining van het leven. Een spanningsveld waarin het moeilijk vertoeven is.
Er leeft oer in haar, een diepe kracht die reikt tot in de beginjaren van het menselijk DNA.
Ze kan er niet aan ontkomen. Het neemt haar hele lijf in, haar hele bestaan. Al zijn de richtingaanwijzers soms onleesbaar. En weet ze niet goed wat er dan precies van haar verwacht wordt. Eén zaak is zeker: de ontplooiing van haar opdracht is ingezet. En het zal betekenisvol zijn voor de wereld.
Maar wat met dat futiele?
Ik merk op dat dat futiele net heel schrander is.
Schrander als een vorm van zuivere intelligentie en slimheid die enkel goeds in zich draagt.
De ogenschijnlijk futiele wereld is een gouden kans. Opdat ze haar oerkracht zou kunnen uitdragen, is het nodig dat zij geslepen wordt als een ruwe diamant. Laagjes dienen weggeslepen te worden om tot de kern van haar wijsheid en haar oerkracht te komen. Beiden onontbeerlijk om haar missie vorm te kunnen geven.
Elke beleving die als futiel aanvoelt is een uitnodiging om zichzelf te ontdoen van de ballast.
Om de opgeslagen versteende stoflagen van verdediging en vervorming af te slijpen zodat ze weer lichter wordt, en de gloed van haar innerlijke weten naar buiten kan bewegen.
Het is tevens een aanboren van haar creativiteit om authentieke levendige antwoorden te bieden op het futiele.
In de omgang met haar geliefden biedt elke confrontatie en ook elk kabbelen een oefening in introspectie. Hoe zal ze met al deze situaties omgaan? Het is een oefening in het bereiken van de eigen innerlijke wereld en daardoor de verbinding met de omgeving te verdiepen.
Een oefening in het ontwikkelen van mededogen. Een diep verwelkomen van zichzelf én alle mensen die haar pad kruisen.
Het opschonen van de eigen gedragingen loopt gelijk op met de groei van mededogen. Uiteindelijk zal er vrede in haar hart komen wat haar in staat zal stellen om haar energie te bundelen en focus te brengen op dat wat nodig is om haar missie vorm te geven. En het is ook zo dat elke stap in dit proces mee de missie vormt.
Het futiele als een zegen over ons leven?
Het vraagt aandacht en bewustzijn om dit als zegen te erkennen.
Met elk uitspreken, breng je jezelf een beetje verder en word je zichtbaarder.
En dus ook meer aanwezig in de grote cirkel van ons aller bestaan.
https://www.mensincontact.com/individuen
https://www.mensincontact.com/soulfulsamenzijn
