Lichaamsoefeningen en meditatie als ijkpunt in drukke dagen: een verhaal uit het leven met mijn gezi

Een zonnig weekend om in te duiken. Zo schreef ik het zaterdagmiddag in mijn post op facebook i.f.v. mijn bedrijfje Mens In Contact. En gedoken hebben we hier. Wat een genieten. Wat een inzet ook. Het laatste weekend van de grote zomervakantie. En dat hebben we geweten. Dochter Monica, de enige in het gezin die nog middelbare school loopt en voor wie 2 september de terugkeer naar de schoolbanken betekent. Ze zou het ervan nemen. Een weekend vol vrienden. Ofschoon ze zaterdagavond een samenzijn had gepland arriveerde ze op vrijdag reeds met enkele vrienden. Ik had van s’morgens vroeg tot diep in de late namiddag de tuin, het huis en het terras schoon gemaakt. Het oogde weer rustig, overzichtelijk en ruim. Ik verheugde me op een uurtje lezen in mijn tuinstoel toen ze dus toekwam met de vrienden. Vol leven, vol lawaai, vol energie. Inclusief een plastic opblaasbaar zwembad en luchtmatras. Het pretbad bleek groter te zijn dan ik bij het-afspraken-maken-vooraf begrepen had. Eén vriend vulde het kleurrijke watermatrasje met zijn eigen adem. Monica belde haar papa in de hoop dat hij zou aanstormen met een electrische luchtblazer. Ze had geluk en geen geluk. Enkel de mechanische voetpomp was voorhanden. Het geluk was dat hij onze kant uitkwam en even binnen kon springen. En zo geschiede. Onder luid getater en geklets ontpopte zich het pretbad op het terras. De helft van de ruimte was meteen benomen. Ze berekenden hoeveel water erin kon. 700 liter. Geen tuinslang. Ook niet bij de buren. Geen nood. Bij Monica en haar vrienden heerst flow. Het water werd met emmers in het bad gekieperd. Moeiteloos. Voor mijzelf was het andere koek. In mijn schakelen tussen vermoeid na het harde werken en het niet kunnen lezen in de rust van mijn tuin, en een bende die ook wel graag bleef eten en de onrust bij mezelf door de on-ecologische combi van een plastic bad en liters water dook plots in mijn hoofd het alarmerende getal 700 liter op. What the heck. 700 liter water! Even ingrijpen. Oef, geen gesputter. Ze laveren prettig verstoord naar een ander level van hun plannen waarin slechts een half gevuld pretbad. Nog steeds pret genoeg. Het is trouwens slechts de voorbereiding voor morgenavond! Vandaag wordt er niet geplonsd. Zoon Alexander monteert, tussen al de tienerdrukte, aan de tafel in de living een filmpje voor de presentatie van zijn thesis. Om 20u pikt hij zijn lief Cato op aan het station. Om 20u30 eten we buiten, naast het zwembad spaghetti met tomatensaus volgens een uitmuntend Italiaans recept dat ik jaren geleden ontdekte in een kookmagazine. Ze smullen. Intussen ben ik door mijn weerstand en vermoeidheid heen gekomen, heb ik kunnen schakelen en geniet ik volop van het gezelschap, hun energie, de vrolijkheid. De tienervrienden verdwijnen in de keuken en doen spontaan de vaat. Een aantal van hen blijven logeren. Op zaterdag ontwaak ik voor het jonge geweld in huis. Ik geniet van mijn lichaamsoefeningen en meditatie op het gehalveerde terras. Het kleurrijke bloemenluchtmatrasje dobbert tevree binnen zijn beperkte ruimte. Tegen de middag is iedereen weer op de been. Alexander en zijn lief vertrekken naar het festivalletje Sugarbeat. Alexander zal er die namiddag spelen met zijn band New Related. Intrumenten opstellen en soundchecken, er is veel tijd mee gemoeid. Monica en haar vrienden trekken de wijde wereld in. Ik rep me naar boven en maak de kamer van zoon Ischa klaar. Zodadelijk komt hij voor het eerst met zijn lief. Ik wens dat zij zich welkom voelt. Een aantrekkelijke kamer én een welkomstvieruurtje én mijn goed humeur wil ik hiervoor graag inzetten. Het stralende stel wandelt het huis binnen. Heerlijk om hen zo samen te zien. We keuvelen bij het romige vieruurtje en trekken dan naar Sugarbeat. Een fijn festivalletje in de privésfeer. In een tuin. Twee podia. New Related opent. We genieten. Sinds november hebben ze niet meer opgetreden door te veel studiedruk, thesissen etc. Zoals met zoveel zaken brengt rust rijping en dat klinkt prettig in de oren. Enkele muziekgroepen later keren we naar huis. Monica en haar vrienden hebben volop gevierd. Met tafelbarbecue-units. Ik tref Monica aan in een schone opgeruimde keuken. Zij aan het fornuis met een spatel in de hand. Ze bakt barbecuevlees in een pan. Op een krukje een vriend van haar. Hij speelde vanavond een voetbalmatch en was dus later. Ze praten ongedwongen terwijl zij hem een maaltijd bereidt. Zo een mooi tafereel! 16 en 17 zijn ze. Is dit niet prachtig? Boven in haar kamer kijken de anderen een serie. De overschot van de spaghetti van gisterenavond en ander lekkers wordt tevoorschijn getoverd en met mijn zonen en ‘schoondochters’ schaar ik mij mee rond de tafel. Alexander, Cato en ik vertrekken naar Leuven voor een late avondfilm. Op zondagvoormiddag wijd ik me buiten weer aan mijn lichaamsoefeningen en meditatie. Dit gun ik mezelf. Het is mijn ijkpunt. Dit brengt mij rust en focus voor de rest van de dag. Ik sluit mijn meditaties tegenwoordig af met de formulering dat mijn kinderen, al mijn dierbaren en de dag gezegend mogen zijn. Hoe vaker ik dit doe hoe meer kracht en tot-een-goed-einde- brengen ik ervaar. Vervolgens doe ik boodschappen en bereid een ontbijt. De kids en hun geliefden druppelen binnen in de keuken en helpen een handje mee. Monica trekt met een vriend voor een korte sportsessie naar het fitnesscentrum. Na een uurtje bulkt de tafel van overvloed: broodkransen, allerlei soorten beleg, een pan roerei, avocado, homemade bananenijs, fruitsla, een restje romig vieruurtje, warme chocomelk, koffie en thee. We eten en praten tot ergens in de namiddag. Het is zoooo gezellig. Ik geloof dat ik net niet spin als een kat. Ik denk in mijzelf: a dream come true. Dat verrast me. Het verrast me dat ik hier zo van geniet als 1ouder zijnde aan deze tafel. Ik ben gelukkig. En ik ervaar het ook als een verdienste. Dit is waar ik zo van hou. Met mijn geliefden samen tafelen, de warmte, en van alle aanwezigen de goesting voelen om erbij te zijn. Enkel een treinuurschema kan dit verbreken. Gelukkig is dat pas rond 15u. De lieven van mijn zonen sporen weer huiswaarts. Het is maandagnamiddag. De eerste schooldag. En dan is het traditie in dit huisgezin om pannenkoeken te eten na schooltijd. Monica, sociaal als ze is, doet dat met vrienden. Ze strijken neer om 14u30. Vanuit de school in Hasselt. Mijn zonen komen even over vanbij hun vader. Ik bereid de pannenkoeken voor een keer volgens het recept van mijn moeder mèt koemelk en suiker. (niet de plantdaardige versie zonder suiker ;)) Er is ook ijs. Ischa bereidt de chocoladesaus. Alexander bakt nog even mee. In de tuin klateren opnieuw tienerklanken. De pannenkoekenstapel slinkt zienderogen. Ze overhandigen elkaar pannenkoeken. Scheppen ijs en chocoladesaus. Smeren ahornsiroop en strooien met hagelslag. En als toetje spelen ze een gezelschapsspel. Het pretbad blijft vandaag onaangeroerd. Maandag 2 september 2019 te Tienen www.mensincontact.com