Vanmiddag ontving ik een bijzondere mail.
Zo eentje die je niet ziet komen maar misschien al een hele tijd (misschien wel jaren) naar je onderweg was.
Een mail van de dochter van een cliënte. De cliënte is begin zeventig. Haar huisarts adviseerde haar om naar een psychiater te gaan. Dat wilde ze niet. In het verleden had ze slechte ervaringen met anti-depressiva die haar werden voorgeschreven.
Via haar man en zoon kwam ze bij Mens In Contact terecht. Mijn eigen praktijk waarbij ik op een ervaringsgerichte manier mensen ondersteun in hun ontwikkeling en het omgaan met hun belemmeringen en hindernissen.
Vandaag dus een mailtje van de dochter.
Warme woorden. Liefdevolle woorden. Liefde.
Samengevat komt het hierop neer:
Grote dankbaarheid dat ze bij haar moeder opnieuw een positieve energie ervaart die ze al lang niet meer gezien had. Dat ze haar moeder ziet (her)leven en haar graag een vervolgtraject cadeau wil geven.
Ik kon door mijn laptopscherm de warmte voelen. De kracht van de moeder én ook van de dochter.
Twee mensen.
Wat later stond ik pannenkoeken te bakken voor mijn oudste zoon. Alexander heeft een deadline te halen voor zijn thesis. Morgen! Hij werkt dag en nacht. En ik sta hem graag bij met lekkers.
Niets zo huiselijk als pannenkoeken bakken. Ik denk aan mijn moeder. Het deksel dat zij op haar stapel pannenkoeken plaatste, gebruik ik nog steeds. Dus pannenkoekentijd is een herinnering aan mijn moeder en een verderzetting van een kleine traditie vertaalt in het deksel!
Ik besef plots dat het vandaag 18 jaar geleden is dat ze zichzelf het leven ontnam. Na een levenslange strijd. Ofschoon ik het er gisteren nog met mijn jongste zus over had, was ik het toch vergeten. Vrijdagavond zullen mijn zus en ik, samen, het graf bezoeken en iets eten in het café onder de bijbehorende kerktoren. Onze heimat.
Wat me raakt bij het besef van de overlijdensverjaardag van mijn moeder, is dat uitgerekend deze dag, die mooie mail van de bovengenoemde dochter mijn mailbox in komt! Een volwassen dochter die haar moeder steunt en aanmoedigt haar ontwikkeling op te pakken. Een dochter die haar moeder dankbaar is, haar gelukkig wil zien en haar alle geluk gunt.
Ik bedenk hoe voor mij de cirkel rond is en dan voel ik dat dat niet klopt. Het voelt niet als een cirkel, wel als de voortgezette weg! Het is vooruitgaan, toekomst, een verder kunnen gaan na een immense leertocht. Op en top bemoedigend. In beweging.
Verhaaltjes maken door bepaalde situaties of voorvallen te koppelen aan elkaar is niet altijd raadzaam. Maar in deze kies ik voor de betekenisvolheid voor mezelf.
We leren van elkaar, door elkaar, dankzij elkaar, ondanks elkaar. We kunnen niet zonder elkaar om ons potentieel als mens te durven aanraken en naar buiten te brengen. Mijn moeders leven was hard en tragisch en tegelijk vol wijze lessen. Ze heeft gestreden, op haar manier. Altijd weer. Altijd opnieuw.
Wat ik eruit puur is dat het van kapitaal belang is dat je in je leven mensen ontmoet die je zien voorbij al je lijden en oppervlakkigheid. Die je waarheid zien en daarmee ook in jou geloven. Het is cruciaal dat je je door hen gezien voelt. Een belangrijk gegeven als je hulp zoekt bij je ontwikkeling, bij al waar je in vast loopt. En een ander belangrijk gegeven is dat deze mensen met jou contact maken vanuit zichzelf. Dat je ervaart hoe zij zich als mens met jou verbinden, d.w.z. ook met het zoekende in hen. Dat zij voorbeeld voor je zijn hoe het is als mens om het soms niet te weten en dat het van kapitaal belang is om dit te benoemen en daarbij te kunnen blijven. Dat je welkom bent met al wat is en dat dat ruimte mag krijgen.
Dat jezelf verdoven of je laten verdoven op de lange termijn geen soelaas biedt.
Aan jou om je bereidheid vol in te zetten. Bereidheid om jezelf onder ogen te zien en te durven het niet te weten en daar bij te blijven.
Ontwikkelen kan altijd. Leeftijd speelt geen rol. Je bent nooit te oud.
Ik vergeet nooit hoe mijn vader in zijn laatste levensjaren vertelde dat het hem opviel dat mensen in hun laatste weken van hun leven en zelfs tijdens het allerlaatste moment op hun sterfbed nog grote stappen zetten in hun groeiproces als mens.
Bereidheid is de sleutel tot groei.
Het is een gezegende dag. Ik voel me gezegend. En dankbaar.
In mijn huiskamer brandt een kaarsje.
Voor mijn moeder.