Over Tiny, Poefie en zelfliefde
- Liesbeth Verboomen
- 27 sep 2018
- 5 minuten om te lezen
Tiny en haar wereld van overvloed
Na enkele ochtendlijke taken (om 6u15 opgestaan) neem ik rond 09u30 een pauze.
Ik trek mijn sportschoenen aan en trek erop uit om 30’ flink te wandelen.
Vertrekpunt is mijn tuin. De tweede helft ervan loopt over in de tuin van de buren.
Bij hen groeien fruitbomen. En wij mogen delen in hun weelde.
Ik pluk een appel en zet mijn tanden erin. Mmmmmm, heerlijk sappig en fris.
Een appel vol leven!
Ik draag een dikke trui, een paar handschoenen en heb een warme sjaal om. Maar mijn blote benen krijgen de kans om de vitamine D van de zon vol op te slorpen.
Verder een klein zakje mee want onderweg liggen er op de straat zomaar okkernoten voor het rapen.
De gsm is lekker thuis gebleven.
Algauw ontmoet ik mijn nieuwe vriend. Een paard dat ik pas sinds vorige week ontdekt heb.
Wij groeten elkaar letterlijk. Dat gaat zo een beetje over en weer: ik buig mijn hoofd, en dan buigt dat elegante dier ook het hoofd. Vanochtend is ze helemaal de wei overgestoken tot bij mij. Voor het eerst! We bekijken elkaar. Bijzonder. Ze raakt mij met haar neus aan! Wauw.
Ik neem afscheid en vervolg mijn weg. Enkele meters verder liggen dikke hazelnoten in de kant...
Het is een pad vol wonderen.
De okkernoten zijn minder talrijk aanwezig vandaag. Er zijn nog liefhebbers blijkbaar. :) Met mijn kleine buit in de hand, stap ik verder.
Voorbij het notenparcourtje is er een mooie weide met een stuk of 15 koeien. Ze staan vaak met hun hoofden door een soort dranghek om te eten uit hun voederbak.
Het zijn gewone koeien, wit- zwart-grijs gevlekt in vele schakeringen. Ik hou even halt en kijk ze aan. Ze kijken terug. Sommigen steken hun hoofd door het dranghek. Enkelen van hen mag ik aaien, anderen niet. Het is gek, maar er is een koe bij die doet begrijpen waarom koeien vaak Bella heten. Ze heeft een prachtig lief en eigenwijs hoofd met donkere ogen. Bella is het enige wat ik bedenken kan.
Een andere koe staat er schuchter bij. Ze is wit met huidskleur-roze randen rond haar ogen. Ze oogt kwetsbaar. Voor haar neem ik extra tijd. Haar half afgewende hoofd draait ze nu vol naar me toe. We kijken elkaar aan, en het voelt alsof we eeuwig tijd hebben. :)
Nog maar net de koeien gepasseerd blaft er een hondje. Hij woont hoog, op een terras dat op een hoge berm is aangebracht. Dus ik kan niet bij hem. Maar het contact is er niet minder om. Hij staat op zijn achterste poten en zijn kopje komt net boven de muur uit. Hij doet mij plots aan Poefie, het hondje van Tiny, denken. Tiny uit die prachtige tekeningen-boekjes van vroeger (en nu).
Met volle teugen genietend van de laatste zomerzon, intens warm geluk belevend met deze mooie wandeling, bedenk ik dat dit gelijk staat aan wat Tiny in haar wereld toont. Haar wereld is er een van overvloed. Werkelijk alles is er prachtig: de bloemen, de tuinen, de vallende bladeren, de kinderen, de taarten, het zwembad, het circus… weelde en weelde en nog eens weelde. En Tiny deelt, deelt haar wereld met haar vriendjes, met de diertjes, met de bloemen, met de natuur. Ik voel mij even Tiny. :)
Op weg naar huis bedenk ik hoe mijn lichaam en wezen elke dag snakken om naar buiten te gaan. En wat fijn het voor mijn lijf is om te mogen bewegen, te mogen wandelen, te mogen ervaren, te mogen connecteren. Mijn wezen veert helemaal op, mijn geest ontspant en ik ervaar vreugde, diep geluk.
Mijn batterijen zijn weer helemaal opgeladen, ik ben vrolijk, opgeruimd, energiek: ik ben klaar voor een vervolg van een dag vol taken en to do’s. En daar heb ik heel veel zin in!
En ik weet in Tiny’s wereld gaan koeien niet naar het slachthuis, zijn er geen oorlogen, geen wreedheden en is er geen armoede. En toch is haar wereld ook een realiteit. Ik leg het je uit:
In onze welvaartswereld, met een dak boven ons hoofd en brood op de plank, hebben wij de taak om ons mens-zijn op een diep niveau te onderzoeken. Het is een uitdaging én onze verantwoordelijkheid om dit serieus te nemen.
In ieder van ons huist een kracht die je in staat stelt om jezelf te overstijgen. Jezelf overstijgen wordt algauw verbonden met een uitzonderlijke prestatie neerzetten zoals het mooie station in Luik bouwen, of voorzitter worden van één of ander groot goed doel, fimster worden, stervoetballer, een arts zonder grenzen, … Ik vergroot het gemakshalve uit.
Maar jezelf overstijgen door 1 ‘kleine’ stap te zetten is áltijd een heldendaad, een getuigenis van moed en zelfliefde. En het is niet egoïstich. Met elke stap die jij in je ontwikkeling zet word jij een liefdevoller en gevender mens uit vrije keus. Als jij je geremd voelt en het waagt om die geremdheid op te zoeken, te onderzoeken, daarin te gaan voelen en kijken hoe jij hiermee kan omgaan en dat ook werkelijk opneemt, dan word jij zichtbaarder voor anderen. En dat is dienstbaar zijn. Jij vergroot hierdoor het vermogen om liefdevol te verbinden en je kracht en potentieel net iets meer te gaan inzetten. En ik verzeker je, het blijft niet bij die ene stap. Eens je een blik hebt geworpen op die liefdevolle kracht in jezelf, wil je er meer van. Je zoekt verder en beetje bij beetje kom jij meer op aarde, waarin jij betekenis kan geven. Zo leer jij met andere ogen kijken naar de wereld om je heen. Zag je vroeger slechts een saai betonbaantje zie je nu bloemen, noten en sappige vruchten en voel je verbondenheid met elk levend wezen dat je weg kruist. Dat is overvloed en laat dat het bruggetje zijn naar Tiny's wondermooie wereld.
Als je je zelfliefde toelaat kan je moeilijke ervaringen die op je weg komen (we kunnen niet bepalen wat er op ons bord gegooid wordt denk maar aan ongeval, ziekte, verlies, ...) doorkomen en worden we steeds liefdevollere mensen met mededogen i.p.v. medelijden.
Zelfliefde versterkt de wereld.
Zelfliefde is er, we hebben die mooie kracht echter vaak toegedekt met allerhande overlevingsmechanismen en overtuigingen. Hierin bewustzijn ontwikkelen is nodig.
Verbinden met je eigen lichaam is een eerste grote stap.
Wil jij ook graag een liefdevol contact opbouwen met jezelf?
Verbinden met jezelf?
Jezelf toelaten je steeds meer te waarderen om wie jij bent?
Ik zeg bewust ‘steeds meer’ want het is opbouwen, stapje voor stapje.
Elke dag een beetje meer.
Elke dag een kans!
Zoek je hierin begeleiding, ondersteuning?
Van harte welkom bij Mens In Contact!
www.mensincontact.com
Ervaringsgerichte begeleiding leidinggevenden|individuen|koppels
Comments